تحقیقی درباره بیماریهای مشترگ انسان و دام

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 4

تَب درهٔ نِشَستی (RVF) یک بیماری مشترک بین انسان و دام است که نام آن از منطقهٔدره نشستی در قارهٔ آفریقا گرفته شده‌است.

این تب می‌تواند باعث بیماری شدید و کشنده (نکروز کبدی و مغزی و نیز سقط جنین) در بین حیوانات، به‌ویژه حیوانات اهلی گردد، که ضررهای اقتصادی کلانی را به همراه خواهد داشت.

این بیماری معمولاً در انسان ملایم و خفیف است ولی گاهی، موارد حاد بیماری از جمله تب خونریزی‌دهنده و التهاب مغز و پرده‌های آن (مننگو-آنسفالیتی) و مرگ‌ومیر نیز دیده شده است (حدود ۱ درصد).

عامل بیماری تب دره نشستی ویروسی از جنس فلبوویروس می‌باشد که واجد غشاء بوده، و ژنوم آن بصورت آران‌ای تک‌رشته‌ای و سه قسمتی می‌باشد که بصورت سه ناحیه مجزای ریبونوکلئوکسپیدی در ویروس قرار می‌گیرند انتقال بیماری از حیوانات بیمار معمولاً توسط نیش حشرات ناقل (بخصوص پشه‌ها) به حیوانات دیگر و انسان‌ها صورت می‌گیرد . قابل توجه‌است که تماس مستقیم با خون، ترشحات و بافتهای آلوده حیوانات نیز می‌تواند باعث انتقال ویروس به بدن انسان (از طریق زخم‌های پوستی و یا افشانه‌ها) گردد. ضمناً خوردن شیر غیر پاستوریزه حیوانات آلوده، عامل دیگر انتقال بیماری به انسان می‌باشد. شیوع ناگهانی بیماری در بین حیوانات اهلی، می‌تواند متعاقباً با شیوع ناگهانی در انسان‌ها دنبال گردد که گاهی، منجر به مرگ و میرهای بالایی می‌شود (به عنوان مثال در سال ۱۹۷۷ همه‌گیری بیماری در مصر منجر به ابتلای ۲۰۰۰۰۰ نفر به تب دره نشستی و ۶۰۰ مرگ گردید). بیماری تب دره نشستی بومی قاره آفریقا می‌باشد و تا سپتامبر سال ۲۰۰۰ میلادی از سایر قاره‌های جهان گزارش نشده بود.

اما در سپتامبر سال ۲۰۰۰، همه‌گیری این بیماری در کشور عربستان سعودی و یمن بطور هم‌زمان گزارش گردید که با مرگ و میر بالایی در انسان‌ها نیز توأم بود. همه‌گیری بیماری در جنوب باختری عربستان و غرب یمن متمرکز بوده‌است. بنابراین خطر انتقال بیماری به سایر کشورهای آسیائی و قاره اروپا نیز وجود دارد. بنابراین بایستی اقدامات کنترلی شدیدی بخصوص در مورد واردات دام، محصولات دامی و حشرات از آفریقا و کشورهای آسیائی انجام گیرد.

تب مالت در انسان

تب مالت از گاو، خوک، گوسفند‌ یا بز‌ آلوده‌ به‌ انسان انتقال‌ می‌یابد اما از انسان‌ به‌ انسان‌ خیر. تب مال روی‌ اعضای‌ خون‌ساز بدن مانند مغز استخوان‌، گره‌های‌ لنفاوی‌، کبد و طحال‌ تاثیر می‌گذارد. تب مالت در دو نوع‌ حاد و مزمن دیده می‌شود. دوره‌ نهفتگی‌ این بیماری‌ می‌تواند ۵ تا ۶۰ روز باشد (چندین‌ ماه‌ نیز دیده شده‌است). تب مالت‌ در مردان‌ ۲۰ تا ۶۰ ساله‌ شایع‌تر است‌.

مصرف‌ شیر، محصولات‌ لبنی‌ (کره‌، پنیر) و یا محصولات‌ گوشتی‌ حیوانات آلوده موجب سرایت بیماری به انسان می‌شود. کم‌خونی‌ وخیم‌ یا مشکلات معده و سابقه‌ جراحی‌ آن به دلیل‌ کاهش‌ اسید معده‌ امکان بروز بیماری را بالا می‌برد. اسید معده‌ تا حدودی احتمال ابتلا را کاهش می‌دهد. به طور کلی این بیماری در میان افرادی‌ که‌ با حیوانات‌ زیاد در تماس هستند (کشاورزان‌، دامداران، قصابان‌، دامپزشکان) و افرادی که به مناطق‌ آلوده‌ سفر می‌کنند شایع‌تر است

علایم‌ بیماری‌

علایم‌ زیر در تب مالت‌ حاد به‌طور ناگهانی‌ ظاهر می‌شوند

لرز، تب‌ متناوب‌ (تب و لرز)، تعریق‌

خستگی‌ قابل‌ توجه‌

درد هنگام‌ لمس‌ ستون‌ فقرات‌

سردرد

بزرگ‌ شدن‌ گره‌های‌ لنفاوی‌

علایم‌ زیر در تب مالت مزمن به تدریج ظاهر می‌شوند

خستگی‌

درد عضلانی‌

کمردرد

یبوست‌

کاهش‌ وزن‌

افسردگی‌

ناتوانی‌ جنسی‌

(به ندرت) بروز آبسه‌ در تخمدان‌ها، کلیه‌ها، و مغز

در صورت‌ ناکافی‌ بودن‌ مراقبت‌ و درمان‌، بیماری‌ ممکن‌ است‌ مزمن‌ شود یا موجب معلولیت‌، عفونت‌ قلب‌، استخوان‌، مغز یا کبد شود

پیشگیری‌

خودداری از مصرف‌ شیر غیرپاستوریزه‌، پنیر و سایر لبنیات و گوشت‌های تایید نشده.

استفاده‌ از وسال محافظتی بدن مانند دستکش‌، محافظ‌ چشم‌، پیش‌بند و … هنگام تماس با حیوانات یا گوشت و سایر محصولات .

واکسیناسیون‌ دام‌ها

تشخیص‌ و درمان

تشخیص‌ قطعی تب مالت‌ با آزمایش‌ خون‌ انجام‌ می‌گیرد و با درمان‌ کامل معمولاً در ۳ تا ۴ هفته‌ بهبودی دیده‌ می‌شود. اطرافیان و اعضای‌ خانواده‌ شخص بیمار که‌ ممکن‌ است‌ از همان‌ غذای آلوده‌ مصرف‌ کرده‌ باشند باید معاینه شده‌ و آزمایش‌ بدهند

درمان‌ شامل‌ یک‌ دوره‌ استراحت‌ در رختخواب‌ و مصرف‌ آنتی‌بیوتیک‌ است‌ و جدا کردن بیمار از دیگران اغلب لازم نیست. برای‌ مبارزه‌ با عفونت باکتریایی از آنتی‌بیوتیک‌هایی (مانند تتراسیکلین‌ برای‌ حداقل‌ سه‌ هفته)‌ استفاده شده و داروهای‌ کورتیزونی‌ برای‌ کاهش‌ التهاب‌های شدید استفاده می‌شود. برای‌ درد عضلانی‌ نیز از داروهای‌ ضد درد (مُسکن) تجویز می‌شود

در رژیم غذایی این بیماران معمولا ابتدا از غذاهای نرم و ساده شروع می‌کنند و به تدریج تنوع و مقدار غذای بیمار را افزایش می‌دهند تا زمانی که به برنامه غذایی عادی برسد. بهتر است از غذاهای پرانرژی و نوشیدنی‌ها و مایعات فراوان استفاده کرد .